مداحی ترحیم در اصفهان با اکوی رایگان با نوای محمد صادق کاظمی09132054876

مداحی ترحیم در اصفهان و باغ رضوان با تعرفه و مصوبه شورای شهر و سازمان باغ رضوان که حداقل قیمت در اصفهان می باشد و مطمئن باشید که جلسه خوب و رضایت بخش و ماندگار و خاطره انگیز خواهید داشت و البته مداحی ترحیم بر اساس نظر وسلیقه شما انجام خواهد شد.

با سلام خدمت دوستان عزیز و همراهان گرامی سایت نوای دلها مفتخرم که اعلام کنم مجموعه نوای دلها به مدیریت جناب آقای محمد صادق کاظمی اقدام به راه اندازی طرحی کرده به عنوان فروش فایل های صوتی مجلس ترحیم که در این طرح و به منظور جلوگیری از شیوع بیماری کرونا در مجالس ختم این طرح ایجاد شده است در این طرح شما می توانید به صورت سفارشی فایل صوتی مجلس ترحیم خود را سفارش دهید و یا آن هارا از قسمت فایل های صوتی مجلس ترحیم خریده و دانلود نمایید.در طرح ثابت شما فقط می توانید فایل های صوتی مجلس ترحیم پرشده به صورت پیش فرض را تهیه کنید اما در طرح فایل صوتی مجلس ترحیم به صورت سفارشی شما می توانید با مدیریت محترم جناب کاظمی تماس گرفته و ویژگی های فایل های صوتی مجلس ترحیم خود را به ایشان اعلام کرده و بعد از آن فایل خود را از ایشان تحویل بگیرید لازم به ذکر است که مجموعه نوای دلها برای اطمینان شما از کیفیت فایل ها اقدام به ایجاد نمونه فایل های صوتی مجلس ترحیم به صورت رایگان کرده است که شما می توانید ابتدا آنها را گوش کرده و سپس اقدام به سفارش فایل های صوتی خود نمایید

 

 تورا به کوی اجل کی قرار خواهند داد

 

تورا به کوی اجل کی قرار خواهند داد

قرارگاه تو دار القرار خواهد بود

اگر توملک جهان را بدست آوری

مباش غره که ناپایدار خواهد بود

به مال غره چه باشی که یک دوروزی چند

همه اسیر میراث خوار خواهد بود

تو را به کنج لحد سالها بیاید خفت

تن تو طعمه هر مور و مار خواهد بود

اگر تو در چمن روزگار همچو گلی

دمیده بر سر خاک تو خوار خواهد بود

نیازمندی یاران نداردت سودی

مگر عمل که تو را باز یار خواهد بود

بسا سوار در آنجا پیاده خواهد بود

بسا پیاده که آنجا سوار خواهد بود

بسا اسیر که آنجا اسیر خواهد بود

بسا اسیر که  فرمان گذار خواهد بود

چرا به حال قیامت دمی نمی اندیشی

که حال بی خزان سخت زار خواهد بود

گذر ز باطل و مردانه حق پرستی کن

ز حق پرستی بهتر چه کار خواهد بود

بساز چاره رفتن که رهروان رفتند

که سعدی این سخن از تو یادگار خواهد بود

مردن حقیقت است

مردن حقیقتی است مسجل شعار نیست

   از چنگ مرگ راه گریز وفرارنیست

     بلبل به گوش گل سحراین بیت می سرود

     یک دم غنیمتست همیشه بهار نیست

دل خوش مکن به کهنه سرایی که حاصلش

چیزی به غیر حسرت اندوهبار نیست

دنیا  بود  چو مزرعه  ما جمله  برزگر

کشت آن کند که بذر دلش تخم خارنیست

یکدم زاسب سرکش غفلت پیاده شو

زیرا جهان به اسب مرادت سوار نیست

مانند خضر گر خوری آب زندگی

دل خوش مکن که تا ابد خوشگوار نیست

کلک قضا نوشته به پیشانی بشر

 جزذات حق کسی به جهان ماندگار  نیست

گیرم تمام ملک شود جهان را تو صاحبی

بهر    بقای   تو    سند    اعتبار    نیست

ژولیده نیشابوری

خواب دیدم خواب اینکه مرده ام

خواب دیده ام خسته و افسرده ام

روی من خروارها خاک بود

وای قبرمن چه وحشتناک بود

تا میان گوررفتم دل گرفت

قبرکن سنگ لحد را گل گرفت

بالش زیر سرم از سنگ بود

غرق وحشت سوت وکوروتنگ بود

ناله می گرده ام ولیکن بی جواب

تشنه  بوده م  تشنه  یک  جرئه  آب

خسته بودم هیچکس یارم نشد

زان  میان  یک  تن  خریدارم  نشه

هرکه آمد پیش حرفی را ندو رفت

سوره ی حمدی برایم خواند و رفت

نه شفیقی نه رفیقی نه کسی

ترس  بود  و وحشت  و دلواپسی

آمدند از راه نزدم دو ملک

تیره شد  در  پیش  چشمانم  فلک

یک ملک گفتا بگونام تو چیست

آن یکی فریاد زد رب  تو  کیست

ای گنهکار سیه دل بسته دل

نام اربابان  خود یک  یک  ببر

توشه آخرت

پیک مرگی که مرا آید و دامان گیرد

با خبر باش تو رانیز گریبان گیرد

به نسیم مژه بر هم زدنی بانگ اجل

شادی و خواب خوش چشم عزیزان گیرد

غره نتوان به زر وزور شدن ز آن که فلک

هر دو را از کف وبازوی تو آسان گیرد

تاتوانی کمک خسته افتاده نما

پیش از آنی که خط عمر تو  پایان  گیرد

تکیه نتوان به جهان گذران کرد که چرخ

به دمی  حشمت  خاقان  و سلیمان  گیرد

رفرف عشق نمازین که از این دار فنا

روحت  آسوده  ره  کعبه   جانان   گیرد

جرس قافله آن دم که زند بانگ رحیل

ملک الموت به یک لحظه تو را جان گیرد

آن چنان زی که پس از مرگ هر آنکس شنود

در  غم  مردن  تو  دست  به  دندان  گیرد

آن که سالار دلی را به جهان شاد کند

توشه  آخرت  از  دولت  قرآن  گیرد

مشکل

اهل دنیا را ز دنیا دل بریدن مشکل است

گل بدون نیش خارا از شاخه چیدن مشکل است

چشم بینا خوب وبد رامی دهد از هم تمیز

کور را  تشخیص   دیدن   یا  ندیدن مشکل است

زندگی  بهر بشر خود یک کتاب آرزوست

می توان  خواندن  به  پایانش رسیدن مشکل است

می توان زخم در دو صد شمشیر را هموارکرد

از  کسی  زخم  زبان  ناحق  شنیدن  مشکل  است

خون مردم را به زور زر توان در شیشه کرد

لیک  زهر ا ز  شیشه  گردون  چیدن  مشکل است

عقل  در گوش  زلیخا  گفت  در بازار عشق

با  هوس  ایمان  یوسف  را  خریدن  مشکل  است

به دنیا دل نبند

ای دل به دنیا دل نبند بنگر که یاران رفته اند

گلها پس از یکدیگری از این گلستان رفته اند

مائیم واین بار سفر این راه باشد پر خطر

از هر بدی بنما حذربنگر که یاران رفته اند

کو همقطارانت همه کو جمله یارانت همه

بنگر رفیقانت همه با همقطاران رفته اند

جمشید جم جامش به دست جام می اش آخر شکست

با حب این دنیای پست بس پادشاهان رفته اند

تخت شهان بربا درفت روی مهان از یاد رفت

شیرین چون فرهان رفت بس ماه رویان رفته اند

دل بسته گان این جهان از مال دنیا شاد مان

ناگه به مرگی ناگهان گنجینه داران رفته اند

جمعی دگر غرق گناه پست و شرور ورو سیاه

شد عمرتان یکسر تباه گرچه پشیمان رفته اند

حی قهارم  مو به مو داند چه دارم  آرزو

افسوس با صد آرزو هردم هزاران رفته اند

ارزش دنیا

شنیده ام ز ابن عباس این روایت

ز اوصاف علی شاه ولایت

که روزی دیدم آن مولای عالم

بری از رنج ودرد ومحنت و غم

نشسته گوشه ای آن آزمون مرد

به کفش پاره خود وصله می کرد

درنا    سفته   اندیشه       سفتم

برفتم   در    بر   آن    شاه  گفتم

که ای مولا تو مولای جهانی

وصی       خاتم          پیغمبرانی

همای او ج رفعت رفرف توست

کلید گنج عالم درکف توست

نزیبد کفش پاره بهر پایت

که جان عالمی بادا فدایت

به پاسخ گفت آن شاه یکانه

برای عبرت خلق زمانه

که دنیا باتمام زرق وبرقش

که خالق کرده بهر خلق خلقتش

به نزد من مقامش در شماره

بود کمتر ز کفش پاره پاره

ژولیده نیشابوری

---

مردن حقیقت است

مردن حقیقتی است مسجل شعار نیست

از چنگ مرگ راه گریز و فرار نیست

بلبل به گوش گل سحر این بیت می سرورد

یک دم غنیمتیست همیشه بهار نیست

دل خوش مکن به کهنه سرایی که حاصلش

چیزی به غیر حسرت اندوهبار نیست

دنیا بود چو مزرعه ما جمله برزگر

کشت آن کند که بذر دلش تخم خار نیست

یکدم ز اسب سرکش غفلت پیاده شو

زیرا جهان به اسب مرادت سوار نیست

مانند خضر گر خوری آب زندگی

دل خوش مکن که تا ابد خوشگوار نیست

کلک قضا نوشته به پیشانی بشر

جز ذات حق کسی به جهان ماندگار نیست

گیرم تمام ملک جهان را تو صاحبی

 بهر    بقای    تو    سند    اعتبار   نیست

ای دل کسی ز ثروت دنیا نمی برد

جز کرده های خویش از اینجا نمی برد

ایمان چو گوهریست در این بحر بیکران

غواص جز گهر که زدریا نمی برد

بادیده علی تو نظر کن به زندگی

کس پی بجز علی به معما نمی برد

شاه و گدا نبرده ز دنیا به جز کفن

کس  ملک و مال و حله و دیبا نمی برد

چیزی بجز عمل چه کسی برده زین جهان

ای وای بر کسی که علمها نمی برد

چون عشوه گرزنیست فریبنده دهر دون

کس باج از این عروس فریبا نمی برد

چون جویبار می گذرد عمرزود گذر

آیا  غبار  جان   و  دل   ما   نمی برد

فکری کسی که توشه عقبا گرفته است

جز   زاد   راه   ثروت  دنیا  نمی برد

شاعر: فکری

برروی چهره پرچینت ای دوست                        نهاده   چرخ   گردون   رد   پایی

تواز خود غافلی هر یک از این چین                   حکایتها      نماید      از     جدایی

دل از دنیا رها کن تا توانی                             به   کس   ننموده   این   دنیا  وفایی

جهان آرزو پایان ندارد                                 چه می خواهی که هستی از کجایی

تو مشغول جهان مرگ از پی تو                      دویدن   تا   به   کی   غافل  چرائی

دریغا تابه کی دنیا پرستی                             چرا    با     حق     نداری     آشنایی

گران آید زدنیا دل بریدن                              بترس    آندم    که    می آید    جدایی

نفس در سینه جان برلب رسیده                      به    درد    خود    نمی   یابی   دوائی

به زیر لب همی گویی به دنیا                        برو     توبی     وفائی     بی     وفائی

هر آنچه بوده از دستم گرفتی                         ندانستم      تو     را     نبود     بقائی

کنون با دست خالی میروم من                      نبردم   از   تو   من    برگ    و   نوائی

برو فکری عبادت گن عبادت                      بکش     دیو     هوس    گر    با    خدائی

---

در حسرت دلبستگی به دنیای فانی

جهان بی وفا ای دل بسی رنج وبلا دارد                    جهان   جاودانی   را   تمنا   کن   صفا  دارد

جهان آرزو سودی ندارد غیر حسرتها                      تمناهای   انسان   در   جهان   کی  انتها  دارد

غم دنیا مخور دنیا برای کس نمی ماند                      غم  روز  قیامت  خور  بسی  واحسرتا  دارد

به غفلت می دهی از کف دلا عمرگرانمایه                به سرعت می روی آنجا که پاداش و جزا دارد

دل از دنیا رها بنما ز سر حد فنا بگذر                    برو   جایی   که   آنجا   عاقلا   ملک  بقا  دارد

سکندرها نبرده اند از جهان بی وفا سودی               که   در   روز   قیامت   بر   زبان   یاویلنا  دارد

خوشا بر آن دلی که می طپد در عشق دلدار              که  در  امواج   طوفانها   چو  حیدر  نا خدا دارد

اگر  با  آل  حیدر  فکر  یا کس  آشنا   گردد             در آن  وادی  پر  وحشت  رضایت ا ز  خدا  دارد

فکری

---

سرانجام جهانداران

دلامستان همه مستانه رفتند                  رها کرده می و میخانه رفتند

همه عشرتگران وباده نوشان                زعشرتخانه ها مستانه  رفتند

از این دنیای فانی دل بریده اند              به دنیای دگر  جانانه     رفتند

جهانداران با قدرت به زاری                    شدند از این جهان بیگانه  رفتند

هزاران آرزو اندر دل خویش                   شدند بی خانه و کاشانه    رفتند

جوانمردان به دنیا دل نبستند                    که  با مردانگی  مردانه    رفتند

کسانیکه به دنیا دل سپرده اند                   زدند   آخر   ره   افسانه   رفتند

دل دیوانه از فکری چه خواهی                همه   فرزانه   و  دیوانه   رفتند

---

پند

کند این نکته را قرآن گواهی                         فنی گردد بشر خواهی نخواهی

غنیمت بشمر این گمر گران را                      نظر به  زیر دستان  گاه  گاهی

رها کن خود زچنگال زمانه                         بنال   از  دل  به  درگاه  الهی

مکن عمر عزیز خویشتن را                        دراین دنیای دون صرف تباهی

بخواه از درگه حق عفو خود را                   که می بخشد خدا کوهی به کاهی

بباید خفت آخر در دل خاک                       ترا   نبود   بجز   این   جایگاهی

به شیدا کن نظر از لطف یا رب                   به  محشر  هست  محتاج  نگاهی

---

شب مرگ

خواب می دیدم شب مرگ من است                 فصل پاییز و گل و برگ من است

غسل  کردند و کفن  پوشاندنم                        در  میان   قبر   خود   خواباندنم

زیر  تل   خاک   ناپیدا   شدم                           همرهان  رفتند   و  من   تنها  شدم

از نهیب  ترس  اعضایم گرفت                          لرزه  از  وحشت  سراپایم  گرفت

بعد  چندی باز  شد  چشم  ترم                       دو   ملک   بودند   بالای   سرم

آن  یکی  باقهر  سرکش  آمده                          این   یکی   با   گرز   آتش  آمده

آن یکی میگفت از دینت  بگو                            این  یکی  می گفت  اعمال  تو کو

آن یکی می گفت هان وا ماننده ای                   این  یکی  می گفت  تنها  مانده ای

با   خودم  گفتم  عذابم  می کنند                      از   اشرار   قبر   آبم   می کنند

وای بر من قلب من را می درند                         عنقریبم   سوی   آتش   می برند

ترس و وحشت فوق حالت بود بس                   پای  تا  فرقم  خجالت  بوده  و بس

زیر   لب   گفتم   به   آوای  حزین                     پس   کجایی   یا   امیر  المومنین

ناگهان  نوری  به  قبرم  چییره  شد                  دیده  های   خیره   من  خیره  شد

در  کنار   قبر   من   در   باز  شد                     قبر   من   گلخانه   ای   ممتاز  شد

---

کاروان مرگ

 کاروان رفت و دگر باسطح دیدار گذشت

 همه عمر تو چون لحظه انگار گذشت

 هیچ دانی که چرا موی سرت گشت سپید

 آمد تو همچون نسیم از دیوار گذشت

 ای خوش آن کس که کند پیش رفته تقوا را

 زلزله خویش چنان میثم‌تمار گذشت

 یوسف از کینه اخوان به چاه افتاد ولی

 زین غم از گنبد دوار گذشت

 دوره عشق و شبابت سپری گشت بدان

 موسم شادی و دشت و کهسار در گذشت

 فرصت از دست داد توشه به همراه بردار

 دوره یاری و همدردی و ایثار گذشت

 مال بسیار تو را دشمن جان خواهد شد

 باید یه دوست از این ثروت بسیار گذشت

 روزی آید که شبی بر پرس چوب سوار

 فصل شادابی ان فرست تکرار گذشت

 گوش کن این سخن نغز ز شیدا ای دل

 عاقل آن است که از این ده سبکبار گذشت

شیدا

---

مشکل

 اهل دنیا و دنیا دل بریدن مشکل است

 گل بدون نیش خالا از شاخه چیدن مشکل است

 چشم بینا خوب و بد را می دهد از هم تمیز

 کورا تشخیص دیدن با ندیدن مشکل است

 زندگی به بشر خود یک کتاب آرزوست

 می توان خواند و به پایان رسید مشکل است

  توان زخم دوساعت شمشیر را هموار کرد

 از کسی زخم زبان ناحق شنیدن مشکل است

 خون مردم را به زور زد توان در شیشه کرد

 لیک زهراز شیشه گردون چیدن مشکل است

 عقل در گوش زلیخا گفت در بازار عشق

 باهو سیمان یوسف خریدن مشکل است

 مزد بی پروایی پروانه باشد سوختن

 بالا پرواز که به ما پریدن مشکل است

 گوشواره گوش کن پند من زولیده را

 چون تو  را چشم بصیرت نیست دیدن مشکل است

ژولیده نیشابوری

---

ستایش

 نزنم جز در حق حلقه در بار دگر

 نرم از بره او در بر دلدار دگر

 گرچه عمری بدهکار خدا  اما

نبرم دست طلب پیش طلبکار دگر

 بارالها نظری کن به من گوشه نشین

 که مرا نیز به غیر تو هوادار دگر

 گرچه مستحق دریای گناهم اما

 بعد دل نکنم غیر تو از حال دگر

 من فروشنده بارگناهم میدانم

 غیر تو بار مرا نیست خریدار دیگر

 توبه کردم که پس از این نکنم کار خطا

 رحمتی تا نکنم کار خطا بار دیگر

 گر برانی زدرت باردیگر می آیم

 چه کنم جز تو ندارم به جهان یار دگر

 مانده ام من عقب از قافله نیست

 روستای این قافله را قافله سالار دیگر

 من ژولیده ی دو صد بار دگر میگویم

 نزنم جز  در تو حلقه به دل بار دگر

ژولیده نیشابوری

---

در فوت حالت شاعر معاصر 

 عمری که از فانی قدرو بها ندارد

 باغی که کشت بی گل سیر و صفا ندارد

 غبرت سراست دنیا ای مست خواب غفلت

بیدار شو که مردن چون و چرا ندارد

حالت که بزم ما رامی داد شور و حالی

 رفت از جهان و دیگر کاری به ما ندارد

 در وقت دادن جان می گفت با رفیقان

 فکری کنید یاران دنیا وفا ندارد

 قبل از سفر خدارا بار سفر ببندید

ای راهیان غفلت ره انتها ندارد

 عمری گذشت و فکری بهرجزا نکردی

 بیچاره آنکه ترس از روز جزا ندارد

 آن شور و حال حالت رفته است و حالتی نیست

 جای ز تنگی جا آن بینوا  ندارد

 از گیردار فردا نتوان گریخت زیرا

 وقت حساب فرقی شاه و گدا ندارد

 دیوان شو ز خلق شو آشنای خالق

 که آنجا به غیر خالق کس آشنا ندارد

 فرحبخش نیشابوری

---

نون لنا

 هر که گردد خاکسار خلق والا می شود

 فاصله از افتادگی و اصل به دریا می شود

 درالفبا آ به تنهایی نگرد آشکار

 حرف به هم متصل چون گشت خوانا میشود

 لاف دانایی زدن تنهاملاک علم نیست

 از عمل معیار علم هر که پیدا می شود

 رمز زیبای یوسف نیست صورت سیرت است

 و نه باپیرایه هر عفریته زیبا می شود

 نزدار باب هنر پیدا شود قدر هنر

 موی اگر باشد میان شیر رسوا میشود

 تا ولایت هست هستی واژه ه ای پر معناست

 نون اگر گردد مجزا از لنا لا می شود

 آسیای مرگ انسان هم زروی نوبت است

 نوبت ما گر نشد امروز فردا می شود

 بشنو از مولا علی  این پند روح افزا که گفت

هر کسی گردد خدا را عبد مولا می شود

 آفرینش ژولیده برطبع خدادادی تو

 کس صفایی شعر تو هر پیر برنا می شود

ژولیده نیشابوری

چه میکنی سنگ و شیشه

 ساعتی ای دل بیا در کناره خود اندیشه کن

 بگذار از ما و منی با حق رفاقت پیشه کن

 پاشوی آگه تو از بی مهری دنیای پست

 عمر خودرالحظه ای تشبیه سنگ و شیشه کن

 تیشه را برداشتی و برریشه خود می زنی

 از برای قطع نفس خویش کار تیشه کن

 دل بر این زیبا عروس حجله هستی مبند

 چون علی را اورا رها کن راه حق را پیش کن

 دشمنی باکس مکن  با دوستان یکرنگ باش

 شیر باش و روبهان راتارومار از بیشه کن

 ساربان مرگ است و دارد کاروان عزم رحیل

 تا نرفتی توشه‌ای از بهرخود اندیشه کن

 بشنو از  ژولیده و  ژولید گان را یار باش

 تا توانی خدمت خلق خدا را پیش کن

 ژولید نیشابوری

---

خواب مرگ

 شبی در خواب دیدم مرده بودم

 بساحت عمر خود بر چیده بودم

  چون می بردند و مرا بی اختیارم

 به ذکر یاحسین سوی مزارم

 همه تعجیل در کفن نمازم

 که تا پایان دهند این سوز و سازم

چو گورستان بر قبرم از رسیدن

لحد چیدن وانگه گل کشیدن

 سپس رفتند و من وامانده بودم

 از این دارفناجا مانده بودم

 چوآمدشام و شد تاریک قبرم

 زوحشت رفت از کف تاب و صبرم

مواد در بر گرفتی ترس و وحش

 که دوزخ میبردنم یابه جنت 

 که شد ناگه درآن ظلمات مطلق

 هویدا از آن دو ماموران برحق

 یکی گفتا که نام منسبت چیست

 دگر گفتا بگو تو خالق کیست

 آه سوز سینه  دودی نداشت

 بند بندم  را به صدها سلسله

 میکشاندند سوی دوزخ با گله

 می زدن باگرز آتش بر سرم

 من ندا می دادم از سوز دلم

 یا حسین فاطمه جان حسن

 جان ان گلهای یاس و یاسمن

 حرمت زینت نگاهی بر حقیر

 جان حیدر از وفا دستم بگیر

  ای که تو آقای روز محشری

 از کرم بگشا تو بر رویم دری

 ناگهان الطاف حق شد شاملم

  کرد حسین فاطمه حل مشکلم

 همزمان دیدم که مردی ز آسمان

 از تبار فوق عرش و کهکشان 

 ازره آمدبا دو صد ناز و خروش

 حوریان اطراف او گرم سروش

 هیبتش دیدم همانند خدا

  لعل لب سر چشمه آب بقا

زیر مقدمهای او بال ملک 

 گردش چشمان او چرخ فلک

 قامت سروش بسی با هیبت است

 بوی سیبش بوی عطر جنت است

 دو چشمت جام صهبای دل است 

 ابروان طاق  مینای دل است

 اهل مهشریکصدا گفتند همه

 کین حین است نور چشم فاطمه

 آمد او حکم از خدا یک سر گرفت

 امت جدش به زیر پر گرفت

 از قدومش درب جنب باز  شد

 با سروش خوش آواز شد 

 دست من دل گرفته سویم خیره شد

 با نگاهش این دلم آیینه شد

 پاسخ ذکر دعایم گفت چنین

 چون تو از مایی مشو اینکه غمگین

 من که محرم در دلت دیرینه است

 آتش عشقم تو رو در سینه است

در عذایم عشق بازی کرده ای

 اشک غم از دیده جاری کرده‌اید

 من که سوزاندم دلت در غربتم

 کردهای  خاک نمازت تربتم 

 من حسینم که از دو دم میزدی

در اعزایش سینه محکم میزدی

 آمدم بهرت شفاعت ها کنم

 صحبت از مهر و عطوفتها کنم 

 پیش یزدان روسفیدت کرده ام 

 عرشیان را همنشین کردم

 آری  آری این حسین بن علی است

  هر دلی زیر لوایش  منجلیست 

 کره جانها به جان از جان اوست

 آبروی آبرومندان ز او است 

 از قدومش در جزا غوغا شود

 رفع بی حداو پیدا شود

یا  حسین اشعف لنا نزد 

 کن شفاعت هاشمی را در جزا

سید رحیم هاشمی

---

توشه آخرت
پیک مرگی که مرا آید دامان گیرد
با خبر باش تو زا نیز گریبان گیرد
با نسیم مژه بر هم زدنی بانگ اجل
شادی خواب خوش چشم عزیزان گیرد
غره نتوان به زر و زور شدن ز آنکه فلک
هردورا از کف و بازوی تو آسان گیرد
تا توانی کمک خسته افتاده نما
پیش از آنی که خط عمر تو پایان گیرد
تکیه نتوان و جهان گزاران کرد که چرخ
بدمی حشمت خاقان و سلیمان گیرد
رفرف عشق نمازین که از این دار فنا
روحت آسوده ره کعبه جانان گیرد
جرس قافله آن دم که زند بانگ رحیل
ملک الملک به یک لحظه تو را جان گیرد
آنچنان زی که پس از مرگ هر آن کس که شنود
در غم مردن تو دست به دندان گیرد
آنکه سالار دلی را به جهان شاد کند
توشه آخرت از دولت قرار گیرد
عباس سالاری

---

عاقبت عمر

 این داد فنا هرکس قدم به نهاد میمیرد

  به جز خالق تمام خلق این بنیاد می‌میرد

 دنیا عروس دلربایی کناندر آغوشش

 به هر ساعت هزاران نازنین داماد می میرد

 در این دنیای فانی هیچ کس زنده نمی ماند

 اگرچه روح می ماند ولی اجساد میمیرد

 یکی را زندگانی تلخ باشد بدتر از مردن

 یکی با عشق شیرین همچنان فرهاد میمیرد

 حکم آیه قران کل من علیها فان

 گدا و شاه بنده آزاد میمیرد

 یکی با حیله و تزویر عمرش می شود پایان

 یکی در مکتب ارشاد چون مقداد میمیرد

 نباشد هیچ کس را از کمند مرگ آزادی

 که صید گور آخر می شود صیاد می میرد

 یکی چون میثم طمار زیب دار می گردد

 یکی همچون اباذر دره ارشاد میمیرد

کربلایی

سوگ پدر پند و اندرز

شیشه کن

 آنچه می ماند بعد ما و تو درروزگار

 نام نیک است ای برادر نی سرای زرنگار

 آزاده عمرگران دانی چه میباشد به دهر

 آنکه در هر انجمن نامت رود با افتخار

 نیک مردان حقیقت ویژه روشن ضمیر

 خوب می دانند دنیا نباشد اعتبار

 ای گرامی ترز جان در این دو روز عمر خویش

 بحر فدایی که داری پیش رو تخمی بکار 

 خودم اون شخصی که با خدمت به ابنائ بشر

 راه اربابان فضل و معرفت کرده افتخار

 گربه حسن و طاقت و تقوا نمایی زندگی

 ارتحالت پیر و برنارا  را نماید داغدار

توشه زه بایدت سالار زین دار سپنچ

 تا به کار آید تو را در عصر روز شمار

عباس سالاری

توشه آخرت

 پیک مرگی که مرا آید دامان گیرد

 با خبر باش تو زا نیز گریبان گیرد

 با نسیم مژه بر هم زدنی بانگ اجل

 شادی خواب خوش چشم عزیزان گیرد

 غره نتوان به زر و زور شدن ز آنکه فلک

 هردورا از کف و بازوی تو آسان گیرد

 تا توانی کمک خسته افتاده نما

 پیش از آنی که خط عمر تو پایان گیرد

 تکیه نتوان و جهان گزاران کرد که چرخ

 بدمی حشمت خاقان و سلیمان گیرد

 رفرف عشق نمازین که از این دار فنا

 روحت آسوده ره کعبه جانان گیرد

 جرس قافله آن دم که زند بانگ رحیل

 ملک الملک به یک لحظه تو را جان گیرد

 آنچنان زی که پس از مرگ هر آن کس که شنود

 در غم مردن تو دست به دندان گیرد

 آنکه سالار دلی را به جهان شاد کند

 توشه آخرت از دولت قرار گیرد

عباس سالاری